COLUMN: Wielerfilosofie

De meeste renners knijpen (bijna) in de remmen en dat moet voor de meesten toch een zalig moment zijn. Een moment van geluk. Een moment van geluk, omdat het er weer op zit voor een tijdje. De slaven van de weg zetten het gereedschap weer een tijdje in de schuur en de benen mogen in de absolute ruststand. Een legendarische quote van Tourwinnaar Geraint Thomas vind ik hierbij passend: 'Er is een ongeschreven wet in de wielrennerij: Sta niet op je voeten wanneer je kan zitten en zit niet wanneer je kan liggen. Als er iemand was die in onze plaats kon gaan  liggen dan hadden we het deze persoon, waarschijnlijk gevraagd'. Geweldig toch?! Deze ethiek van een wielerprof. 

Afgelopen zaterdag was de laatste wielerklassieker - de ronde van Lombardije - een mooie laatste afsluiter.  Tussen Bergamo en Como was het de Fransman Thibaut Pinot die de Italiaan Vincenzo Nibali in een rechtstreeks duel wist te kloppen. Ik heb eens gelezen dat het wielrennen de meeste financiële waarde levert als de koers uitmondt in een duel tussen twee renners. Geen wonder dat de Tour de France al jaren aan populariteit verliest, want er is simpelweg geen concurrentie. Al lijkt onze eigen Tom Dumoulin daar de komende jaren verandering in te kunnen brengen, maar even los van het financiële plaatje: De wielersport is meer dan alleen een sport. Het is de belichaming én weerspiegeling van een mini maatschappij in onze eigen maatschappij.

Zo liggen de structuren van de wielerwereld vaak onder vuur, want het 'verdienmodel' is niet gebasseerd op de lange termijn. Grote geldschieters, zoals Oleg Tinkov in het verleden, en wijlen Andy Rihs hebben in het verleden gepleit voor hervormingen binnen de wielrennerij. Daartegenover heb ik Sky baas Dave Brailsford eens horen zeggen: Waarom zouden we hervormen? De praktijk wijst uit dat er meestal toch weer grote sponsoren het nodige geld in een ploeg durven te investeren. Op zich een kloppende gedachte, maar daarin redeneert hij wel vanuit de gedachte dat alleen de WorldTour-structuren meestal overeind gehouden kunnen worden. 

En dan ben ik toegekomen aan de essentie van de wielerfilosofie, die in mijn beleving drie groepen mensen vertegenwoordigen. Het kleine dappere jongetje of meisje die zijn of haar droom najaagt om de absolute top te behalen in de wielermaatschappij en daar soms van een koude kermis terug komt en die blij is dat de fiets in oktober even aan de kant mag. De tweede groep is de wielervolger die het belang heeft om in het weekend of op een doordeweekse dag naar een amusementwaardige koers te kijken, waarin de beslissing in de koers volgt na een duel tussen twee kemphanen. De derde groep is de groep die de randvoorwaarden van dat kleine dappere jongetje of meisje probeert te creëren. Zakenmensen, bestuurders, mensen in dienst van de ploeg. 

Zo aan het einde van het wielerseizoen is er genoeg stof om over na te denken voor iedereen die zich bevind in het centrum van de wielerwereld. Met de benen omhoog en als iemand in onze plaats wil liggen dan vragen we dat nu met een gerust hart. Er staat tot midden janauri toch even niks meer op het spel. Daarom stel ik mezelf de komende week de vraag wat de essentie van het wielrennen is en probeer ik deze vraag volgende week maandag te beantwoorden in mijn volgende column.