Werk uit mijn archief (2016-2018)

In deze post verschillende projecten en werken waar ik het meest trots op ben.  In chronologische volgorde. 

2016

Marketingcommunicatieplan Wieler Revue - "Hoe krijg ik iedere dag 1 nieuwe abonnee erbij?" - mail naar jelmer_ferwerda@hotmail.com voor het plan.

Stappenplan vergroten bereik Facebook - "7 stappen voor een hoger bereik op Facebook voor Wieler Revue - mail naar bovenstaand adres.

2017 

Posters voor Albert Heijn

2018  Interne campagne Albert Heijn, Podcast Tour de France en meer

Interne campagne Albert Heijn 

In samenwerking met Albert Heijn Harlingen hebben we voor twintig winkels in het noorden een interne activatie campagne voor kassamedewerkers gemaakt. De campagne is bedoeld om kassamedewerkers bewust te maken van het Nix18-beleid. Zie hieronder het resultaat.

Afstudeer presentatie - Artwork + Presentatie (vraag naar de presentatie)

Onderstaand artwork op een forexbord laten drukken en deze vervolgens op een schildersezel gezet met de daarbij horende presentatie. Met vlag en wimpel geslaagd voor mijn Bachelor of Arts, HBO Communicatie.

Poster Jaarplan 2018 Albert Heijn

Tour de France Podcast (hobbymatig)

Tour de France podcast #1

Kerstflyer en Poster Albert Heijn

Folder Partoer cadeauwinkel

Vernieuwde campagne Nix18

De vorige activatiecampagne was meer dan geslaagd, want het slagingspercentage op de controles ging met 10% omhoog!

Hoe schrijf je een boek? – Deel één

Als tekstschrijver ben ik gefascineerd door verschillende schrijfvormen en wil ik ze allemaal eens een keer hebben gedaan en ervaren. Zo ook het schrijven van een boek. Sinds mijn achttiende weet ik dat ik een boek wil schrijven. Om verschillende redenen: het is een uitdaging, om iets door te geven, om anderen te inspireren, omdat het makkelijker zou moeten zijn dan ooit in dit informatietijdperk en omdat het gewoon leuk is. In dit eerste deel kun je mijn verhaal lezen en ik hoop dat je hier iets van kan oppikken als je zelf ook bezig bent met het schrijven van een boek.

Op mijn laatste motief kom ik terug. Een boek schrijven is niet leuk. Het afgelopen jaar heb ik mezelf een doel gesteld, namelijk het schrijven van een boek, maar ik ben van een koude kermis terug gekomen. Vier pogingen en vier keer mislukt. Bij de ene poging kwam ik op 27 pagina’s in Word en bij de andere had ik het na 4 pagina’s wel gehad. Waarom kwam ik niet verder? Tijd voor een stukje zelfreflectie. Op internet ben ik gaan struinen naar informatie die mij kan helpen, maar bovenal heb ik mijn eigen schrijfproces geanalyseerd door te kijken welke stappen ik nam en waar het stokte. Te beginnen met het begin. Of ja, het einde.

Hoe ziet het eruit als het klaar is?

Begin met het einde voor ogen, want dan weet je waar je naartoe werkt. Toen ik voor het eerst begon met het schrijven van een boek had ik wel een idee van waar ik naartoe wilde, maar dit bleef slechts bij een idee. Met als gevolg dat iedere dag mijn idee veranderde, want ik las weer ergens een aantrekkelijk artikel of kwam een prachtig boek tegen in een boekenwinkel. Stel dit vooraf duidelijk vast, in de vorm van een genre en vervolgens een thema. Wil ik een kookboek schrijven, een biografie, een roman of een boek waarin ik mijn ideeën over een maatschappelijk probleem ventileer?

Als je echt plannen hebt om het boek uit te geven en te verkopen, kijk dan in de winkel of op internet welke boeken er onder dit genre nog meer te verkrijgen zijn. Dan heb je direct ook de competitie helder. Meestal weet je wel wat voor soort boek je wilt schrijven, omdat je weet vanuit welke context je het schrijft. Ben je een expert in de keuken, dan ga je niet schrijven over het ontstaan van de verschillende conflicten in het Midden-Oosten, tenzij je daar hobbymatig interesse in hebt natuurlijk.

Begin met het opstellen van de verhaallijn, de personages, de recepten of andere sleutelaspecten die in je boek naar voren komen.

Realiseer je dat het een fysiek proces is

Dit is mijn allergrootste struikelblok tot nu toe geweest. Ik schreef vanuit ideeën en ik schreef alsof ik een lezer was. Wat bedoel ik hiermee te zeggen? Als ik een boek lees dan doe ik dat meestal om inspiratie op te doen of om nieuwe ideeën en inzichten te krijgen. Het punt was dat ik in al mijn pogingen een boek te schrijven ook ging werken vanuit deze gedachte. Ik ging een boek schrijven om nog meer te leren en nog meer inzichten te krijgen. Dit is goed als je in de research fase zit, maar niet goed als je wilt schrijven.

Een boek schrijven is een fysiek proces en niet een proces om nieuwe ideeën op te doen. Dit houdt het volgende in: Een boek bestaat uit woorden en niet uit ideeën. Mindere dikke boeken bevatten 30.000 woorden, een gemiddeld boek z'n 60.000-80.000 woorden en een dik boek bestaat uit meer dan 100.000 woorden. In alle drie de gevallen zijn het veel woorden. Ga maar eens na. Als je een essay of artikel op school moest schrijven dan zag je er misschien al tegen op om een stuk van 2500 woorden te schrijven. Ook ik en bovendien vind ik schrijven ook nog leuk en probeer ik er professioneel zelfs iets mee te doen. Zodra je dit weet, dan weet je dat een boek schrijven een lange weg kan zijn. George Orwell zei al: ‘Writing a book is a horrible, exhausting struggle, like al long bout of some painfull illness’. Als Orwell dit zegt dan neem ik dat voor deze keer maar eens aan en zet ik mijn eigenwijsheid voor even aan de kant.

Tijd om jezelf in de maling te nemen, want alleen zo wordt een schrijvend leven eenvoudigER! Schat dus eerst in hoeveel je woorden nodig hebt. 30, 60 of 120 duizend woorden. Geef er je eigen invulling aan. Voor een beginnend schrijver, zoals ik mezelf zie, adviseer ik om te beginnen met 30.000.  Nu je het aantal woorden hebt geschat, bekijk dan hoeveel tijd je per week kan besteden aan het schrijven. Tien uren per week, vijfentwintig uur per maand, twee uur per dag zonder het weekend meegerekend? Het is allemaal prima, zolang je maar realistisch bent en eerlijk naar je eigen agenda. Als je dit hebt gedaan, dan heb je jezelf een dienst bewezen, want je hebt aangetoond dat je het boek kunt afmaken.

Nu komt het leukere deel en het deel wat ik bij mijn eerste poging wél heb gedaan. Maak het jezelf gemakkelijk en maak een schrijfschema. Zo breng je structuur aan en verdeel je die 30,60 of 100.000 woorden in behapbare brokken schrijfwerk. Dit is een standaardschema:

Introductie 5000 woorden

Middenstuk 20.000 woorden

Conclusie  5000 woorden

Uiteraard is dit afhankelijk van je genre, maar bovenstaand schema kun je goed gebruiken. Vervolgens vul je deze in met onderwerpen, gebeurtenissen, kleinere thema’s etc.

Maak je hier niet druk om

Het is een twijfel die ik vaak heb. Schrijf ik aantrekkelijk genoeg? In de pogingen die ik tot zover heb gedaan om een boek te schrijven heb ik mezelf hierin verbeterd. In mijn eerste poging schreef ik vaak vanuit ideeën van anderen. Hier is niets mis mee, maar zoals je nu weet is schrijven een fysiek proces. Op een gegeven moment had ik dan vaak tijdens een inspiratieloze bui de neiging om maar iets op te schrijven dat zoveel mogelijk leek op wat ik had gelezen. Dan had ik tenminste iets geschreven.

Het punt was dat ik op een gegeven moment het gevoel had dat ik allerlei ideeën aan het combineren was en dat het niet meer mijn eigen schrijfsel was. Dat werkte frustrerend met het gevolg dat ik stopte. Wat ik daar uit geleerd heb? Ik moet schrijven vanuit mijn eigen gedachte en stijl, want uiteindelijk is geen schrijfstijl identiek. Iedere persoon die schrijft, schrijft namelijk weer anders!  

Doe veel research in de voorbereiding…heel veel

Een goede voorbereiding is het halve werk. Daar maak ik van: een goede voorbereiding is driekwart van het werk. Het is erg belangrijk om tijdens het schrijven goed te weten wat je schrijft. Voor iemand die wil schrijven over zijn vakgebied, een wetenschappelijk paper maakt of een e-book over zijn bedrijf is dit een voor de hand liggende vraag, want het gaat over de inhoud van zijn of haar professie.

Voor iemand die graag verhalen schrijft, in de vorm van een roman of een thriller, is deze stap  ontzettend belangrijk. Ik heb een enorme interesse in de georganiseerde misdaad en met name in de Italiaanse maffia. Daar lees ik ontzettend graag over en ik heb documentaires gekeken op Youtube en Netflix. In één van mijn eerste pogingen (vijf jaar geleden) wilde ik hier een boek over schrijven. Ik wilde een verhaal schrijven over een Italiaanse familie in New York in de jaren twintig. Het probleem was dat ik geen idee had hoe New York eruit zag en hoe het dagelijkse leven zich in de jaren twintig van de vorige eeuw voltrok. Op dat moment ben ik hier onderzoek gaan doen en hield ik in een Word Document bij wat ik tegenkwam op het wereldwijde web. Zo kreeg ik een idee van hoe het er ongeveer aan toen ging.

Het mooiste en beste zou zijn om echt zelf op onderzoek uit te gaan en te voelen hoe een plek waarover je wilt schrijven aanvoelt. Het belangrijkste uiteindelijk is om te doorgronden hoe een wereld beweegt, leeft en eruitziet. Het kan niet zo zijn dat je schrijft: ‘En toen belde Sonny mij in de Burger King en wist ik wat er was gebeurd’. In de jaren twintig had natuurlijk niemand een telefoon in zijn broekzak en was de Burger King nog niet opgericht.

Dit was mijn eerste deel van ‘Hoe schrijf je een boek?’ Heb je vragen of opmerkingen stel ze gerust of stuur een mail naar mij jelmer_ferwerda@hotmail.com. Volgende week ga ik deel twee schrijven en geef ik je nog een aantal handvatten die ik zelf ook gebruik.

Voor nu: Creëer, inspireer en geef door!

De Vrolijke Maker

Jelmer Ferwerda

Chef Communicatie

Artworks 2012-2016

Door het oude materiaal struinend, kom je zomaar weer eens wat artworks tegen. Deze maakte ik puur, omdat ik het heerlijk vond en (en nog steeds vind) om creatief bezig te zijn in de gevestigde Adobe programma's.

Dit is inspiratie voor de spreekwoordelijke dag van morgen!

Folder voor Partoer (Franeker)

De afgelopen week heb ik voor Partoer in Franeker een folder gemaakt en voor de kerst kreeg ik alvast een prachtige attentie! Zie onderstaande foto's. Ga eens lang bij Partoer! Er werken fantastische mensen die mooie keramiek producten maken. (Naast de bibliotheek in Franeker);)

Verhaal voor Wieler Revue in de terugblik op het voorjaar 2016

Tijdens mijn derdejaarsstage deed ik niet veel anders dan schrijven, schrijven en nog eens schrijven over wielrennen. Een prachtige ervaring die ik voor altijd mee ga nemen. Hieronder één van mijn vele verhalen. Deze kwam uit in de editie terugblik op het voorjaar van 2016!

~

Coppi & Bartali: lijden, zegevieren en sterven

Wanneer de naam Fausto Coppi wordt genoemd dan wordt in vrijwel alle gevallen die van Gino Bartali erachteraan geplakt. Coppi en Bartali waren de grootste wielrenners van het tijdperk 1940 tot 1955 en hadden dat in eerste instantie te danken aan hun palmares, maar hun verhalen en persoonlijkheden zijn misschien nog wel straffer dan de prestaties op de fiets. Wieler Revue daalde haar archief af en kwam twee verhalen tegen die de personen Coppi en Bartali ontleden als twee tegenpolen pur sang.

Coppi en Bartali waren ongeveer op ieder gebied tegenpolen van elkaar. De één was grillig en avontuurlijk en hield van risico, terwijl de ander juist stabiel was en vroomheid hoog in het vaandel had. Zo bereikte Coppi nooit de zomer van zijn leven en stierf op 40-jarige leeftijd, zet daartegenover de leeftijd van Bartali – 85 jaar – en je hebt het volgende punt te pakken dat hun levens zo tegengesteld maakt. Het enige punt waar de twee gelijk aan elkaar zijn dat is dat ze beide een palmares hebben waar over 100 jaar nog over gesproken zal worden. Coppi won twee keer de Tour de France, vijf keer de Giro d’Italia, drie keer Milaan-Sanremo, vijf keer de Ronde van Lombardije, één maal Parijs-Roubaix en de Waalse Pijl. Bartali won drie keer de Giro, twee keer de Tour, vier keer Milaan-Sanremo en drie keer de Ronde van Lombardije. Deze cijfers zijn indrukwekkend, maar de verhalen nog indrukwekkender. Beide hebben bijvoorbeeld hun rol in de Tweede Wereldoorlog vervuld.

De hel(d) in de oorlog

Net op het moment dat de Tweede Wereldoorlog uitbreekt is Coppi prof geworden voor een maandsalaris dat 45 euro per maand bedraagt. Hij schrijft dan zijn eerste Ronde van Italië op zijn naam als 20-jarige knaap, maar vlak daarna moet hij het leger in. Wieler Revue schreef, ‘Fausto wordt ingelijfd in het 38^e Infanterieregiment van de fascistische leider Benito Mussolini. Aanvankelijk als korporaal aan de Franse grens’. Dit is een soort van opleiding en na deze opleiding ontmoet hij tijdens een trainingstocht Bruna Ciampolini. Later wordt Bruna de eerste vrouw van Coppi. Dan komt het moment dat Coppi naar het front wordt gestuurd. Wieler Revue schreef hier het volgende over: ‘In maart 1943 wordt Fausto met zijn regiment via Sicilië naar Tunis gevlogen en vandaar naar het front in de woestijn gevoerd. Hij draagt een oud geweer en een rugzak. De Italianen worden bestookt vanuit de lucht door laag vliegende jagers van veldmaarschalk Montgomery’. Het hele regiment van Coppi wordt weggeveegd en de Italiaan wordt gevangen genomen en naar Algerije gebracht. Daar zit hij bijna twee jaar vast en in februari 1945 wordt hij naar een concentratiekamp in Napels overgeplaatst. Gelukkig kan hij met behulp van een Engelse officier op een fiets weer wat beginnen met trainen en in hetzelfde jaar wordt Fausto herenigd met zijn familie en Bruna. ‘Ze huilen uren met elkaar. Het is ook het startschot van de formidabele loopbaan die hem tot de beroemdste wielrenner van de wereld zal maken, schreef Wieler Revue.’

Waar Coppi tot het fascistische kamp behoorde tijdens de Tweede Wereldoorlog zo was Bartali een man die het onderdrukte volk hielp. Hij sprak hier nooit over in het openbaar, want hij wilde niet als oorlogsheld onthouden worden, maar als wielerheld. ‘Een echte held dat ben ik niet. Dat laat ik graag aan anderen over. Sommige dingen doe je gewoon en daarmee basta, schreef Wieler Revue’. Later bleek wel dat Bartali het leven van honderden Joden heeft gered. Tussen september 1943 en juni 1944 heeft ‘de Zwijgzame’ vele ritten op de fiets gedaan tussen Florence en Assisi. Een tocht van maar liefst 380 kilometer. Wieler Revue schreef het volgende: ‘Hij ging al om 5uur in de ochtend op pad en deed dan de geheime documenten in de fietsbuis. Een vriend en meesterschoenmaker met de naam Gennaro Cellai wist waar de controles waren. Meestal werd Bartali doorgelaten, want hij was die beroemde wielrenner, maar op een dag werd hij gepakt’. ‘De beroemde wielrenner’ werd een tijd vast gehouden, gemarteld door de fascisten, maar hij gaf niks prijs wat ten nadele kon zijn voor de onderduikers. ‘De moeder overste van het klooster hield de Duitsers buiten en kan zich de wielrenner Bartali nog wel herinneren: Hij was groot, sterk. We herkenden hem bij de voordeur aan zijn stem. De fiets verstopte hij op de binnenplaats van het klooster en haalde daar de documenten uit’, tekende Wieler Revue op.

Opvallend aan de onderneming van Bartali was dat het natuurlijk allemaal in het geheim moest gebeuren, want als bepaalde figuren erachter kwamen wat hij daadwerkelijk deed dan kon Bartali in de problemen raken. Zelfs zijn vrouw Adriani wist niets van de geheime missies van de wielrenner. Hij gaf als alibi dat hij medicijnen moest halen, maar uiteindelijk was hij een gezonde jongeman.

De vrome redder vs de avontuurlijke verrader

Tien jaar na de eerste eindoverwinning van Bartali in de Tour won hij de wedstrijd voor een tweede maal. Dit was na de Tweede Wereldoorlog in het jaar 1948 en Italië was na de oorlog verdeeld geraakt en het land stond op het punt van een burgeroorlog. Op 14 juli 1948 werd een aanslag gepleegd op de communistische leider Palmiro Togliatti. Later verzamelden aanhangers van Togliatti zich in de straten van Rome om slaags te raken met tegenstanders. Toen kwam het bericht binnen dat Bartali de Tour had gewonnen en de sfeer sloeg om. Iedereen omhelsde elkaar en Italië werd door de zege van Bartali letterlijk gered van een burgeroorlog. Bij de dood van Bartali - op 5 mei 2000 - was Italië dan ook in een diepe rouw. ‘La Gazetta dello sport kopte E morto Gino Bartali. De andere grote krant Corriere had als titel: Cia Ginetaccio, nu kun je in de hemel van wolk naar wolk fietsen’, schreef Wieler Revue. Zijn laatste woorden zouden ‘le montagne’ zijn geweest.

Waar Bartali het Italiaanse volk voor zich wist te winnen zo deed Coppi dingen die ervoor zorgden dat het volk enige schaamte en verafschuwing ontwikkelde voor ‘Il Campionissimo’. In eerste instantie maakte hij zichzelf al niet erg populair door voor het regime van Mussolini te vechten in de Tweede Wereldoorlog. Een punt dat misschien nog erger was voor het conservatieve Italië was dat Coppi zijn vrouw Bruna verliet voor een andere vrouw. ‘Na de jaarlijkse klassieker Tre Valli Varesini wil een supporter een handtekening van Fausto Coppi. Een dokter met de naam Enrica Locatelli stuurt zijn vrouw naar de hotelkamer van Coppi en hij doet de deur open. Het is liefde op het eerste gezicht. De vrouw met de naam Giulia verlaat haar man en twee kinderen. Ook Coppi verlaat zijn vrouw Bruna en dochter’, schreef Wieler Revue. De dood van Coppi heeft ook iets tragisch. Door zijn enorme drang naar avontuur en grilligheid gaat hij op uitnodiging naar een koers in Afrika. Daar loopt hij koorts op, omdat hij geen net heeft tegen muskieten. Bij terugkomst oordeelt de huisarts dat Coppi alleen de griep heeft, maar op 1 januari wordt hij afgevoerd naar het ziekenhuis. Hij sterft op 2 januari 1960 in het ziekenhuis van Tortona waarschijnlijk aan malaria, de ziekte die hij ook al had tijdens zijn gevangenschap in Algerije.

COLUMN: Giro of Tour voor Tom?

Geschreven op 5 november 2018.

Wordt het de Giro d'Italia of de Tour de France voor Tom Dumoulin? Dat is de belangrijkste vraag waar de wieler- en sportliefhebber zich deze winter mee bezig gaat houden. Volwassen mannen en vrouwen van alle leeftijdscategorieën lullen voortaan bij het afrekenen aan de kassa in de supermarkt over de keuze van de Limburger. De keuze Giro of Tour. Dat is de keuze en dan maakt het even niet meer uit wat er vanavond in de pan ligt. Men gaat vanaf nu naar de supermarkt, de drogist of de bakker om te ouwehoeren over welke wegen Tom het liefst rijdt. Graag help ik met deze column dit gesprek alvast een beetje op gang te krijgen.

Als ik Tom was dan zou ik wachten tot ik weet waar de tegenstand gaat rijden, maar zo zit hij niet in elkaar. Hij is een rekenaar en wil vooraf weten of hij in staat is om te kunnen winnen. Dan neig je bijna te zeggen dat hij naar de Giro gaat, omdat daar drie individuele tijdritten verreden worden tegenover één individuele tijdrit in de Tour (en een ploegentijdrit). Maar om het in de woorden van Mart Smeets uit te drukken: Wé willen toch allemaal een Nederlandse Tourwinnaar? Het is jandorie al van 1980 geleden dat een Nederlander de Tour won en met een gouden generatie wordt het toch weer eens tijd om te oogsten. Hoe sterk gaat de publieke opinie de keuze beïnvloeden voor de keuze van Tom?

Parkoerstechnisch gezien is de Giro veel interessanter dan de Tour en de wedstrijd op zichzelf is jaren veel spannender geweest om te volgen. Toch zou ik ook kijken naar de tegenstand en mogelijke scenario's waar de Limburger wel eens van kan profiteren in Frankrijk. Dan doel ik op het kamp-Froome en het kamp-Thomas. Ik kan me niet voorstellen dat ze Geraint Thomas als titelverdediger sturen naar de Giro en Froome naar de Tour. Die twee gaan samen starten in de Tour, is mijn voorspelling, en dan wordt het aftasten wie als sterkste door de eerste twee bergritten gaat komen. Chris Froome gaat de absolute kopman worden, gok ik en binnen Sky voorspel ik een scenario Wiggins-Froome als Thomas wederom het niveau van afgelopen jaar kan halen.

Het zou mooi zijn als Tom daar van kan profiteren, want ik acht hem echt in staat om de Tour de France te winnen, ongeacht wie er start. We gaan het zien in juli!

x

COLUMN: Wielerfilosofie - Ironie en verbeeldingskracht

In deze weken waarin het traditionele wielerseizoen op zijn gat ligt is het zoeken naar materiaal om over te schrijven of,  in het geval van mijn column, te filosoferen. Toen ik vanmorgen (zondag) een uur eerder wakker werd, ben ik na mijn ontbijt achter mijn laptop gaan zitten om rustig het wielernieuws van de afgelopen week door te lezen. Hier en daar had ik eerder deze week al wat nieuwskoppen meegekregen: Over de presentatie van het rittenschema van de Tour de France, over de Ronde van Hainan - waar overigens de Nederlander Raymond Kreder aan de leiding staat - en de levenslange schorsing voor oud- renner en ploegleider Johan Bruyneel. Bruyneel reageerde op Twitter met een open brief en vanaf dat moment schoot mijn verbeeldingskracht in gang.

Want stel je voor: Johan Bruyneel heeft al een aantal wielerlevens achter zich en hij hoorde deze week dat hij levenslang geschorst is. Zijn eerdere schorsing van tien jaar is omgezet in een levenslange schorsing. Hij mag nooit meer wat in de wielerwereld doen. Ik zou zeggen regisseurs, script- en scenarioschrijvers, acteurs uit Holly- en Bollywood, schiet in actie en maak er een film over. Of het verstandig is dat is natuurlijk een andere vraag. Ik heb persoonlijk ook wel te doen met zo'n man, ook al wordt hij als het absolute topje van de dopingpiramide neergezet. Meerdere levens in de wielerwereld achter de rug en dan levenslang worden geschorst. Figuren als Bruyneel, Lance Armstrong en in mindere mate Alejandro Valverde en Alberto Contador worden tot in hun nadagen achtervolgd en gedemoniseerd, zoals Bruyneel zelf schreef in zijn brief, vanwege gemaakte fouten in het verleden.  Ze worden gekruisigd en geofferd en daarmee kan je eigenlijk stellen dat de mensheid in zijn algemeenheid nog niet veel is opgeschoten in de afgelopen tweeduizend jaar...

De wielerwereld is toch ook 'maar een sport' en we moeten dat nu ook  niet allemaal te serieus gaan nemen door iemand levenslang te gaan schorsen. Als Bruyneel van die sport houdt en hij oprecht meent de sport te willen verbeteren, dan zou ik hem daarin alle ruimte geven. Het kan immers beter zijn voor de sport op lange termijn, want Bruyneel is een persoon die signalen herkent 'als het mis gaat'. Hij was immers zelf een belangrijke spil in een dopingmachine. Ik zie wel een rol voor Bruyneel in de wielerwereld. Een rol als insider die het systeem kan verbeteren. Zie het een beetje als een ex-mafiabaas die van zijn fouten heeft geleerd en de controlerende en wetgevende instanties helpt met het verbeteren en opsporen van hiaten in een wereld of systeem dat verrot is. Natuurlijk komt dan snel het 'verrader-argument' om de hoek kijken, want wie wil nu mensen verlinken, mensen met wie hij misschien zelfs bevriend was, maar ik vind dit een vrij zwak argument en te simpel geredeneerd, want...

De wielerwereld is nu eenmaal wel een wereld waar op de lange termijn brood mee verdiend moet worden. Voor velen. Ik denk dat er in de professionele wielerwereld niet ontzettend veel vriendschappen bestaan, hooguit verbonden en allianties in de koers. En als er al vriendschappen bestaan dan zijn die louter gebasseerd op wederzijdse belangen en niet op waarden waar een vriendschap aan zou moeten voldoen in mijn ogen. Nee, ik zie Bruyneel en andere controversiele figuren wel een rol spelen in het vebeteren van het anti-dopingsysteem. Helemaal nu ook de MPCC - een verbond van ploegen die voor een schonere sport willen gaan - een brief heeft gestuurd aan het Wereld Anti Doping Agentschap met de oproep of de baas hiervan wil opstappen, omdat er vrij weinig gehoor wordt gegeven aan bijvoorbeeld het verbieden van de pijnstiller Tramadol en andere zaken. 
Wellicht kan Bruyneel samen met anderen wel een eigen werkgroep beginnen waarbij ze als doel hebben om iedere vorm van doping te bestrijden. Als ze dat net zo goed kunnen als het opzetten van de Tourploeg 1999-2005 dan zie ik wel toekomst in een schone wielersport. En een zekere ironie. 

Nog een goede zondag!