Het slotstuk van deze Giro: een nieuw duel is geboren

Na ruim tweeënhalve week koersen door Italië en drie dagen Israël is het eindverdict van de Ronde van Italië bekend. Christopher Froome wint toch wel verrassend deze 101^ste editie van de Giro, gevolgd door Tom Dumoulin en Miguel Angel Lopez. Een Brit, een Nederlander en een Colombiaan die het podium van deze Giro kleuren en stuk voor stuk deze prestatie als een overwinning mogen zien.

Want wie had gedacht dat Froome na drie weken in het roze zou staan op het eindpodium in Rome? We waren er toch met zo’n allen van overtuigd dat Simon Yates deze Giro zou gaan winnen, althans die overtuiging had ik heilig. Vorige week zaterdag bleef Froome iedereen voor op de gevreesde Monte Zoncolan, maar kort daarachter zat Yates. Tom wist de schade te beperken tot 31 seconden op Yates, maar die dag daarna was het wel raak voor de 25-jarige Brit en degradeerde hij de rest tot een stel goede figuranten. Ook in de individuele tijdrit was het voor de chauvinistische kijkers onder ons af en toe billen knijpen geblazen. Dumoulin reed een redelijke tijdrit, maar de tijdrit van Yates was gewoon goed. Het verschil tussen de twee was slechts 1:15.

De tijdrit, tja wat kan je er meer van zeggen. Als je gefixeerd blijft kijken naar Dumoulin en Yates, zoals we allemaal wel een beetje deden, dan was er ook niet veel meer te zeggen. Maar als je met de kennis van nu kijkt naar de tijdrit, dan zie je dat Froome daar op een uitstekende 5^e plek eindigde, op slechts 12 tellen van Dumoulin en ik geloof dat daar de bal is gaan rollen voor Froome. Waar ik hem al had afgeschreven en ik denk iedereen wel een beetje, was dit het eerste sleutelmoment in de slotweek van de Giro vanuit Team Sky (de ploeg van Froome) gezien. Twee dagen later was het in de rit naar Prato Nevoso, Chris Froome die de aanzet gaf voor het eerste zwakke moment van Yates. Froome sprong weg en Domenico Pozzovivo en Tom konden als enigen hun karretje aanhaken. Na de rit was ik verheugd, omdat Yates voor het eerst minder was dan Dumoulin. En iedereen. Iedereen in fietsend Nederland hoopte op een slechte dag van Yates in de koninginnenrit van de dag erna (afgelopen vrijdag) en op een goede dag van Tom.

En die kregen we. We kregen een desastreuze inzinking te zien van de man die de Giro al vanaf de aankomst op de Etna in week één domineerde met hoofdletter D. De Colle delle Finestre werd het Waterloo van Yates. Een inzinking die ik nog nooit eerder had gezien op dat niveau. Toen was het kijken naar Dumoulin. Tom was goed hoor, en zelfs heel goed denk ik, zoals hij al de hele Giro had laten zien, maar dat was buiten de Britse armada van Sky gerekend. We wisten dat Froome in de derde week wilde pieken, maar dat hij zó zou toeslaan heb ik ook nog nooit gezien. Op de Finestre pakte hij 10 tellen, 20 tellen, 30 tellen, 40 tellen… Dumoulin had het allemaal goed onder controle, was mijn vooronderstelling en die van de heren commentatoren Kroon en Vanbelleghem. Maar die 40 tellen werden 1 minuut, 2 minuten, we moesten op de heer Reichenbach wachten, want ‘die zou dat gat samen met Tom en Thibaut Pinot wel even dichtpoefen’ of in ieder geval klein houden. Maar Froome reed steeds verder weg en het liep zelfs richting de vier minuten.  Je kreeg het gevoel dat het ‘gedoan’ was, want aan deze Froome kon ook titelverdediger en wereldkampioen tijdrijden Dumoulin niks doen. Na een solo van 80 kilometer over drie en een halve col stak de splinter dunne Brit zijn armen in de lucht en wisten we allemaal dat hij opnieuw geschiedenis had geschreven.  

De dag daarop was dan nog wel een rit met drie lange beklimmingen in de finale, maar aan je theewater voelde je al wel dat er nog een wonder zou moeten gebeuren voor Dumoulin en dat wist hij zelf ook. Deze Giro was helaas niet voor hem, maar desondanks kom ik superlatieven tekort om deze prestatie van passende woorden te voorzien. Tom heeft deze Giro niet verloren. Froome heeft hem simpelweg gewonnen. Een nieuw duel tussen twee groten en grootmachten in wielerland  is geboren deze Giro, als Froome tenminste niet geschorst gaat worden. Christopher Froome vs. Tom Dumoulin en de Britten tegen de Nederlanders, want wat reden we en ze goed.  

De tweede Giro-week was voor de jonkies

Matej Mohoric na zijn etappe zege in rit 10.

Houdt u zichzelf nog eventjes in toom voor de derde week in deze editie van de Giro d’Italia, want voordat de ultieme apotheose van deze ronde kan beginnen, kregen we deze tweede Giro-week nog een lekker voorafje met een paar heerlijke ritten. En zoals we dat van de Italianen gewend zijn kregen we in het tweede weekend de beloofde aankomsten bergop en dat is altijd iets om naar uit te kijken.

Zo begonnen we verleden week zaterdag met de achtste etappe van Praia a Mare naar – let u even op deze fantastische aankomstnaam – de Montevergine di Mercogliano. Als je je bedenkt dat hier in het jaar 2011 – uit mijn hoofd – een Belg won (Bart de Clerq) dan krijg je toch bijna schaamtegevoelens als organisatie zijnde, met alle respect voor deze Belg. Dat was en is geen groot renner. En zo gingen we allemaal op het puntje van onze stoel zitten toen de (bijna) net zo onbekende Nederlander Koen Bouwman als laatste overbleef van de kopgroep van de dag. Hij demarreerde op ongeveer drie kilometer onder de top en we hebben allemaal even geschreeuwd en getierd toen hij op 1200 meter werd ingerekend door de latere winnaar Richard Carapaz. Iets met de wens is de vader van de gedachte… We wilden het allemaal zo graag dat het Bouwmannetje triomfeerde op deze mythische berg der ‘onbekende renners’. Onbekend is onbemind, maar we zijn toch allemaal een beetje gaan houden van deze nog jonge Nederlander na deze etappe. Overigens was Carapaz de eerste renner uit Ecuador die een rit in de Giro wist te winnen. Slechts 24 jaar jong.

De volgende dag reden we naar de top van de Gran Sasso d’Italia en daar won de leider van de race, Simon Yates. Punt, basta! (Wat gaat Tom Dumoulin daar nog een kluif aan hebben). Hierna mochten de heren renners even een dag uitrusten en dat mocht ook wel. De eerste rustdag was namelijk meer en reisdag voor het p&p (peloton en personeel).

En daags na de rustdag is het altijd op je hoede zijn als bankzitter, Giro-volger en Kroon-van Belleghem fan. Een goed stel trouwens. Want hupsakee, direct vanuit het vertrek was het een kilometer of 12 klimmen en daar werd de nummer 2 van het klassement – Esteban Chavez – gelost en werd vergezeld door een pak sprinters waaronder Elia Viviani. Zij probeerden uit alle macht nog terug te rijden, maar het gat werd 2,3,4,5,6… bijna 26 minuten na 244 kilometer koers. Het was de jonge talentvolle Matej Mohoric die de kussen van de Italiaanse ronde missen in ontvangst mocht nemen na de etappe en het was de altijd stralende en glimlachende Chavez die nu een potje mocht gaan huilen na de finish. Gelukkig kon de winnaar van de Etna het één en ander relativeren en realiseerde hij zich dat hij in de Giro was.

De journalisten van de plaatselijke gazzetta mochten na de 11^e etappe iets schrijven over het eerbetoon aan ‘hun Michele’ Scarponi. Het peloton reed namelijk door de plaats (Filottrano) waar hij verleden jaar op 22 april werd aangereden en even laten tot overlijden kwam. Een gedenkwaardige etappe waarin de Italianen nogmaals laten zien dat zij meesters zijn in het eren van hun helden. Verder konden de journalisten schrijven over de ritwinst – wederom – van de ‘Maglia rosa’ Yates. Dumoulin eindigde knap tweede op twee tellen, maar staat wel op 47 tellen in het klassement.  

Tot slot eindigden de laatste twee dagen in een spurt die werden gewonnen door de vaste hoofdrolspelers van het sprintersbal, namelijk Sam Bennett en Elia Viviani. Danny van Poppel werd respectievelijk tweede en derde en we zouden het met zijn allen knap vinden als hij nog een etappe kan winnen! Morgen gaan we naar de Monte Zoncolon en ik zou zeggen: Als u nu eens een klim van formaat wil zien dan moet u morgen kijken.

Ciao bella!!

De eerste Giro-week in een scheet en een zucht

Foto: Luca Bettini (via @RaymondKerckhoffs)

Vooraf was veel te doen over de start van de Giro d’Italia in Israël, maar eenmaal begonnen met de koers was dat allen snel vergeten. In de hoofdstad van het Christendom, het Jodendom en de Islam moest onze lieve heer voor één dag pas op de plaats maken voor het Italiaanse wielercircus en daarvoor hebben de Italianen onze heer uitgebreid bedankt met de twee ritzeges van Elia Viviani in de daarop volgende etappes. Overigens was het onze Tom Dumoulin (lees: Tom van der Molen) die de eerste roze trui in Jeruzalem mocht aantrekken.

Wat mij nog meer is bijgebleven en zal bijblijven van het Grande Partenza in Israël, is de man die de Giro naar Israël haalde. De multimiljardair Sylvan Adams, een immigrant met wortels in Canada, wil van Jeruzalem het Amsterdam van het Midden-Oosten maken. Ik zeg doen alleen dan zonder al die toeristen, huisjesmelkers en de Telegraaf. Nee, zonder gein, het is razend knap dat deze man de Giro-start - als immigrant - naar Israël heeft weten te halen. Het land dat ik alleen ken van de duizend bommen en granaten tijdens de opening van het Journaal heeft zich keurig laten zien onder begeleiding van Eurosport commentatoren Jeroen Vanbelleghem en Karsten Kroon.

Want daar was ook nogal wat over te doen vóór de start van de Giro. Sinds verleden jaar heeft Eurosport het monopolie gekregen op de uitzendrechten van de belangrijkste Italiaanse koersen waaronder de Giro en daar was ik als Sporza-ultra op zijn zachtst uitgedrukt ‘not amused’ mee. Toch hebben Vanbelleghem en Kroon mij na één week al overtuigd. Ik vind het heerlijk om naar die twee te luisteren. Vanbelleghem is een soort Michel Wuyts light, maar dan zonder het priester-gehalte en Kroon is een soort van Nederlandse José de Cauwer. Een man met koersinzicht, leuke anekdotes en kritisch op de ‘feiten’.

En nu we het toch over de Belgen hebben. Was het niet die dekselse Tim Wellens die de eerste zege op Italiaans grondgebied behaalde?! Op Sicilië nog wel. In het verleden is hij al eens afgestapt in de Tour de France vanwege de hitte en de etappe naar Caltagirone was nu niet bepaald een verkoelende rit, nee integendeel. Dat deerde de Belg van Lotto-FixAll niet. Twee dagen later zou hij immers toch zijn 27^e verjaardag vieren.  

En laten we dan even doorgaan op zijn Italiaans, want de volgende dag stond weer een nieuwe opera op het programma met ongeveer dezelfde te verwachten hoofdrolspelers. Op het prachtige Siciliaanse decor tussen Agrigento en Santa Ninfa, overigens prachtige plaatsnamen en weer eens wat anders dan Goeree-Overflakkee of de Beekse Bergen, won een Italiaan met de sprankelende naam Enrico Battaglin. Rijdend voor – jawel mensen – de LottoNL-Jumbo formatie. Dus als u morgen of zondag in de rij staat bij de Jumbo, denkt u dan even aan Enrico Battaglin. Hij dacht vast ook even aan u op Hemelvaartsdag.

Van de Jumbo en de Hemelvaartsdag gingen we naar de Etna en we wilden met zijn allen omhoog, naar de top oftewel met een vaart naar de hemel fietsen om nogmaals onze lieve heer te bedanken voor de start in Israël. Degene die het eerste boven was, dat was de Colombiaan Esteban Chavez van Mitchelton-Scott. Hij de rit en zijn ploegmaat Simon Yates het roze. Op het podium dacht Chavez nog even aan het volgende: Hij dacht aan zijn fysio en goede vriendin die vorig jaar tijdens een auto-ongeluk om het leven kwam en laten we daarom even twee tellen stil staan..

Goed het Giro-circus kabbelde weer voort en vandaag stond een sprintersetappe op het programma. Sam Bennet klopte Viviani in Praia a Mare in de regio Calabrië in een vrij inspiratieloze non-Italiaanse etappe. Maar het weekeinde gaat ons hopelijk verwennen met twee zware bergritten en daarmee het begin van de tweede week.

Ciao Tutti!

Mijn gepersonaliseerde cv!

Eindelijk een gepersonaliseerde cv gemaakt met mijn professie en passie daarin verwerkt: Communicatie en wielrennen. Werkgevers pas maar op, want je krijgt 'em' geheid in je mailbox! 

Net afgestudeerd, vers op de arbeidsmarkt en met de waarschuwing van mijn vriendin dat de overgang van studerende naar het werkende leven een zware overgang kan zijn en het spreekwoordelijke zwarte gat op de loer ligt, probeer ik mij te wapenen voor een nieuwe strijd, een nieuwe etappe en een nieuwe overwinning! Daarbij hoort natuurlijk een eigen cv.

Als voormalig student communicatie begin ik aan de volgende rit in mijn leven op zoek naar een nieuwe professionele identiteit - een onderwerp in de communicatie wereld dat nogal wordt overschat in mijn opinie, enfin dat is discussievoer voor later. De tone of voice die ik aansla verklapt al het één en ander en voor degenen die mij kennen weten dat ik graag een goeie koers kijk en zelf graag in de beugels zit. 

Dat het leven genuanceerder is dan winnen en verliezen heb ik wel geleerd tijdens mijn studieperiode, waarin ik ook veelvuldig aan wielrennen deed en mijn knieën nagenoeg kapot getrapt heb (overigens ben ik op de weg terug en fiets ik weer vaker). Het werkende leven komt eraan en in plaats van als een dolle blinde stier de arbeidsmarkt op te knallen, ga ik het nu planmatiger en doordachter aanpakken. Te beginnen met mijn gepersonaliseerde cv! 

P.s Voor degene die ook een 'gesoigneerde' cv willen, vraag maar en ik maak er eentje voor je:) 

Ciao tutti en forza Tom Dumoulin!