COLUMN: Fenomenen domineren het WK

De afgelopen week vond het wereldkampioenschap wielrennen plaats in en rondom de Oostenrijkse plaats Innsbruck. Het was al van het wereldkampioenschap van 1996 in het Zwitserse Lugano geleden dat er zoveel hoogtemeters overwonnen moesten worden door de heren en dames op twee wielen en dat zorgde vooraf voor nogal wat speculatie – zoals bij ieder WK – bij de ‘kenners’ en ook bij mij. Kan Peter Sagan mee over alle beklimmingen? Wat doen we met het Belgisch opkomend fenomeen Remco Evenepoel? Wat gaan de Nederlandse blokken doen, bij zowel de dames én heren, want wat waren me dat toch twee sterke selecties. Kan Tom Dumoulin mee met de besten over de Gramartboden (de klim met 28%)?  We kennen de antwoorden nu en laat ik eerst even op prestaties van de (Nederlandse) dames inzoomen.

De oranje-damesarmada  
Dinsdag werd de tijdrit verreden bij de dames-categorie en nadat iedereen haar tijdrit had gereden kon maar eigenlijk één ding geconcludeerd worden: De anderen zullen van goeden huize moeten komen in de wegrit willen ze de Nederlandse selectie verslaan, want het podium na de tijdrit werd gekleurd door drie Nederlandse dames: Annemiek van Vleuten, Anne van der Breggen en Ellen van Dijk. Afgelopen zaterdag kwam het antwoord op de vraag: Wie gaat de wegrit winnen? In de vorm van een Merckxiaanse solo won Anna van der Breggen. En je kan het niet toeschrijven aan een gebrek aan concurrentie in het damespeloton, want de top 10 bestond uit dames van zeven verschillende landen. Een eveneens gelijke stoot vond plaats bij het kampioenschap voor junioren.

De keizer der junioren
Remco Evenepoel is zijn naam. Zijn naam lijkt een beetje op die van Mathieu van der Poel, maar ik durf eigenlijk verder geen vergelijkingen te trekken, want dat is gevaarlijk in de wereld van sport. Zeker als je zo getalenteerd bent als Evenepoel. Zoon van een stukadoor en ex-prof Patrick Evenepoel. Volgens de Belgische commentatoren Michel Wuyts en José de Cauwer is vader Evenepoel gestopt met wielrennen, omdat hij principieel weigerde om mee te doen aan het georganiseerde dopingsysteem dat begin jaren negentig zijn intrede deed in het herenpeloton. Een niet onbelangrijk detail, want de omgeving is medebepalend in de ontwikkeling van een jonge wielrenner. Zeker als deze jonge wielrenner Remco Evenepoel heet en je in 44 wedstrijden start en daarvan 34 winnend afsluit, waaronder dit WK en op 15 juli het EK. Daar won hij met maar liefst negen minuut en vierenveertig seconden voorsprong op de nummer 2. Moet ik meer zeggen? 

Koning Valverde
Dit wereldkampioenschap was wel met recht het eerlijkste kampioenschap van de afgelopen jaren te noemen, want de winnaars waren allen, over het hele seizoen gezien, de beste wielrenner of wielrenster in zijn of haar categorie. Zo was het ook bij de profs afgelopen zondag. Alejandro Valverde won dit jaar al in Valencia, Abu Dhabi, Catalonië, La route D’Occitanie in Frankrijk, twee ritten in de Ronde van Spanje, deelname aan de Tour de France en het enige wat er dit seizoen en in zijn carrière ontbrak was de regenboogtrui. Als groot Valverde-fan ben ik niet geheel objectief en toen hij over de finish kwam heb ik staan juichen voor ‘El Imbatido’ (De onverslagene, de bijnaam die hij kreeg bij de jeugdcategorieën). Alsof er een Nederlander wereldkampioen werd! Na onze eigen Joop Zoetemelk, is Valverde de tweede renner die op 38-jarige leeftijd nog wereldkampioen wist te worden. Een opvallend detail dat ik nog ontdekte in de oude uitslagen was dat Valverde, de nummer twee (Romain Bardet) en drie (Michael Woods) van zondag, al eerder had geklopt in een rechtstreeks duel. Op 7 april 2017 klopte hij in de vijfde etappe in de Ronde van het Baskenland Bardet, Uran én Woods. Zal dit gegeven hem vertrouwen hebben gegeven in de eindsprint? Aan u het antwoord.